De Iraanse Grande Dame van het hedendaagse lied van haar land, is met deze plaat al aan haar tiende CD toe en, zoals dat voor het grootste deel van haar productie het geval was, komt ook deze nieuwe plaat uit de Noorse Kirkelig Kulturverksted, waar bezieler Erik Hillestad zoals altijd een flink oogje in het zeil hield. Deze keer was de productie van de plaat mee in handen van Atabak Elyasi die de composities van Mahsa arrangeerde en klaarmaakte voor de studio. Mahsa zette -en ook dat is niet nieuw bij haar, bestaande teksten van klassieke en hedendaagse dichters op muziek en die muziek werd dan weer grotendeels ingespeeld door Noorse muzikanten: Tord Gustavsen, opgeleid aan de geweldige academie van Trondheim en te horen op tientallen platen, deed het toetsenwerk/ Oude getrouwe Gjermund Silset -die kun je op meer dan honderdvijftig platen horen- is er op staande bas en Kenneth Ekornes, ook al zo goed als alomtegenwoordig op Noorse platen die ertoe doen, zorgt voor het heel subtiele drums- en percussiewerk. Enige uitzondering in dit rijtje is kamancheh-virtuoos Shervin Mohajer, net als Vahsa op-en-top Iraniër en actief in menig ensemble in het grensgebied tussen klassiek, jazz en folk.

Wat typerend is voor deze plaat, is dat de teksten handelen over hoop. We beleven donkere tijden -en Iraniërs weten waarover ze praten, na vier decennia van Ayatollah-bewind-, maar dat belet de Mens niet om te hopen. Hoop is één van de dingen, die mensen wereldwijd bindt en Mahsa maakt er al heel lang geen geheim van, dat ze het als haar taak beschouwt “de tranen van vreugde” te bezingen. Daartoe grijpt ze wel vaker terug naar het werk van klassiekers als Rumi en Khayyam, die eeuwen geleden al uitdrukking gaven aan de noodzaak en het vermogen om te hopen, zelfs in de meest nijpende en benauwende omstandigheden. Op deze plaat vult ze dat min of meer vertrouwde repertoire aan met teksten van hedendaagse dichters die, veelal in een stijl die nogal dicht bij die van de klassiekers aanleunt, maar uiteraard niet blind is voor de wereld van vandaag, vergelijkbare boodschappen verwoorden.

Simin Behbehani, Ahmad Shamloo, Forough Farrokhzad, Nima Youshij and Mohammad Ibrahim Jafari…het zijn namen die bij ons (nog) niet bekend klinken, maar die wel prachtige poëzie produceren. Een aantal van hun teksten worden in het vouwboekje dat bij de CD hoort vertaald door Mahsa Mahdat en Erik Hillestad, zodat de luisteraar, als hij dat wil, naast de muziek en de zang, ook de teksten kan volgen en proberen te begrijpen. Dat is fijn, maar niet echt noodzakelijk om van deze plaat te kunnen genieten: des tem van Mahsa is -dat schreven we al wel vaker- van het meest treffende, ontroerende, gepassioneerde en geloofwaardige dat je in de hedendaagse zang zult ontmoeten. Al begrijp je haar niet, Mahsa raakt je, keer op keer. Dit is geen muziek, die je laat spelen terwijl je met iets anders bezig bent. Dat lukt namelijk niet, want Mahsa zingt zodanig dwingend, dat je niet anders kunt dan luisteren. Het contrast met de begeleiding, die zichzelf zodanig dienstbaar opstelt, dat je bij momenten nog nauwelijks merkt dat ze er is, kan nauwelijks groter zijn. De optelsom van één en ander is wel, nog maar eens, een plaat waar de schoonheid van afdruipt en die zorgt voor een straaltje van licht en hoop. Wie Iran een beetje volgt en leert kennen, weet dat de vrouwen daar de sterkhouders zijn en Mahsa Vahdat is op die ongeschreven regel allesbehalve een uitzondering. Heerlijke, mooie plaat alweer!

(Dani Heyvaert)